ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΙΛΙΟΥΡΗΣ
Γεννήθηκα στη Νέα Ιωνία Μαγνησίας το 1982 και ζω στην Καρδίτσα από το 2010.
Σπούδασα Καλές Τέχνες στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας, αποφοιτώντας το 2004 με ειδίκευση στην Καλλιτεχνική Ανατομία.
Έχω πραγματοποιήσει 5 ατομικές εκθέσεις και έχω συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές, δύο από τις οποίες φιλοξενήθηκαν στο ιστορικό καφέ των φουτουριστών καλλιτεχνών, «Giubbe Rosse», στη Φλωρεντία.
Η τελευταία μου ατομική έκθεση είχε τίτλο «La Divina Commedia: Αναφορά στον Δάντη, μια εικονογραφική απόπειρα (Αίθουσα Τέχνης «Οιωνός», Καρδίτσα 2016).
Το 2017 συμμετείχα σε ομαδική έκθεση Θεσσαλών καλλιτεχνών, με θέμα τη «Πολιτεία» του Αγήνορα Αστεριάδη (Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας).
Το 2013 ίδρυσα το σωματείο «Δράση για την Πολιτιστική Τεκμηρίωση, την Εκπαίδευση και την Τέχνη – GRANA-ZEI Artech», με έδρα την Καρδίτσα, στο πλαίσιο του οποίου διοργανώνω ετησίως σεμινάρια και κύκλους μαθημάτων ζωγραφικής, ελεύθερου σχεδίου, κόμικς και animation.
Με την εικαστική οµάδα του, το GRANA-ZEI συµµετείχε µε εγκατάσταση στην έκθεση µε τίτλο «LOVE LETTERS TO CHAOS» (Πολυχώρος mettamatic:taf, Αθήνα 2003).
Έχω ασχοληθεί σε θεωρητικό επίπεδο µε την τέχνη του Μεσαίωνα και Αναγέννησης, αναλύοντας τα σύµβολα και τη χρήση τους από σπουδαίους καλλιτέχνες (Αρχαιολογικό Μουσείο Καρδίτσας 2016, Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας 2019).
Απο το 2021 σπουδάζω Φιλοσοφία στο Πανεπιστήµιο Ιωαννίνων.
Τα ενδιαφέροντά μου κινούνται γύρω από τη σηµειωτική, τα σύµβολα και την παράδοση του εσωτερισµού και του µυστικισµού.
Οι εικόνες μου είναι αλληγορικές και η τέχνη μου συνοµιλεί µε τη µεταφυσική, την αλχηµεία και το κίνηµα του σουρεαλισµού.
Απο το 2020 έχω φιλοτεχνήσει αρκετά τελετουργικά αντικείµενα, όπως χειροποίητα περιζώµατα ελευθεροτεκτόνων και άλλα συναφή έργα τέχνης.
ΜΑΡΤΙΟΣ 2022
Θα χαρακτήριζα τη δουλειά μου αξιοπρεπή και επιμελή προσπάθεια. Αν κάποιος προσπαθούσε να κρυφοκοιτάξει τον εσωτερικό μου κόσμο, θα έβλεπε το σκοτάδι και θα βρίσκονταν σε έναν αχαρτογράφητο λαβύρινθο, αν και εσωτερικό. Η αλήθεια μου έγκειται στο γεγονός ότι κρατάω με ασφάλεια τη φλεγόμενη καρδιά του δημιουργού στο δωμάτιο των μυστηρίων μου.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Πάντα θυμόμουν τον εαυτό μου να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου. Ωστόσο, παρά την εξαιρετική μου οπτική μνήμη, έψαχνα τρόπους να σταματήσω τον χρόνο και να αποτυπώσω τις στιγμές, τις κινήσεις, τα χρώματα και τις συμπεριφορές. Από την πρώιμη παιδική μου ηλικία άρχισα να ακούω τις δυνατές εσωτερικές φωνές, καθεμία από τις οποίες με οδήγησε σε μια διαφορετική μορφή απεικόνισης της φύσης. Ήταν η περίοδος του πειραματισμού με διάφορα υλικά, όπως χώμα, κόλλες, νερό, πηλό, ξύλο… Ο μοναχικός χαρακτήρας μου, όμως, σε συνδυασμό με τον διαφορετικό τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας, με οδήγησε σε έλλειψη επικοινωνίας με τους συνομηλίκους μου. Η συμβουλή των γονιών μου ήταν να είμαι ευγενικός και να αποφεύγω να αντιδράω απέναντι στην ιερόσυλη στάση των άλλων για να παραμείνω συγκροτημένος.
Από μικρή ηλικία, αυτή η νοοτροπία με οδήγησε να επικεντρωθώ στην ψυχική ποιότητα των ανθρώπων αντί στην εξωτερική υλιστική τους ποιότητα. Άρχισα να χτίζω έναν κοινωνικό κύκλο κυρίως ποιοτικών ψυχών και όχι μόνο παιδιών, φίλων ή δασκάλων. Μέσα από αυτό το φάσμα παρατηρούσα τις κινήσεις, τις στάσεις, τις εκφράσεις των ανθρώπων γύρω μου και σταδιακά υιοθέτησα ένα ειδικό φίλτρο για να νιώσω αυτό που είναι αόρατο στους άλλους. Η φύση μεγάλωσε μπροστά στα παιδικά μου μάτια. Από τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού μπόρεσα εύκολα να αποτυπώσω στο μυαλό μου έναν αόρατο κόσμο με εικόνες που είχαν το δικό μου μοναδικό νόημα. Το μυαλό της παιδικής μου ηλικίας, παρόλο που στην πραγματικότητα δεν πιστεύω στη διάκριση μεταξύ παιδικού και ενήλικου νου, δημιούργησε σχέσεις μεταξύ νοημάτων, που ήταν τα δικά μου σύμβολα.
Έτσι άρχισα να βιώνω τον μαγικό μου κόσμο των συμβόλων. Προτίμησα τη συντροφιά των ηλικιωμένων της γειτονιάς μου αντί των μικρότερων. Άκουσα προσεκτικά ό,τι διηγούνταν πρόθυμα από την εμπειρία της ζωής τους. Οι εικόνες τους άρχισαν να πολλαπλασιάζονται μέσα μου. Ο μόνος συνομήλικός μου με τον οποίο μπορούσα να επικοινωνήσω ήταν ο Πάνος, ένας ξάδερφός μου, λίγο μεγαλύτερος από εμένα. Ήταν ένα παιδί με ζωηρή φαντασία και απίστευτη επιδεξιότητα, γι' αυτό τώρα είναι μηχανικός. Ήταν ο αφηγητής τρομακτικών ιστοριών της γειτονιάς μου. Τότε, υπήρχε μια γειτονιά στην οποία περπατούσαμε για να ανακαλύψουμε εγκαταλελειμμένα σπίτια, παράξενα δέντρα και ό,τι ήταν δυνατό να κάνει τη φαντασία μας να πετάξει ψηλά. Στην τελευταία τάξη του δημοτικού, ο Πάνος με έπεισε ότι αντιμετωπίσαμε τον κίνδυνο του κατακλυσμού. Έβρεχε ασταμάτητα. Μπήκαμε στην αποθήκη του παππού μας, που ήταν οικοδόμος (χτίστης πέτρας) και φτιάχναμε τη δική μας σχεδία με τα υλικά που βρήκαμε εκεί.
Κατά τη διάρκεια του γυμνασίου η φαντασία και η δημιουργικότητά μου άνοιξαν περισσότερα καλλιτεχνικά και νοητικά μονοπάτια.
Ένας πανθεσσαλικός διαγωνισμός σχεδίου (η Θεσσαλία είναι η περιοχή από όπου κατάγομαι, η κεντρική Ελλάδα) και η διάκριση που πήρα, που ήταν η δεύτερη θέση, με έστρεψε στο σχέδιο πιο συνειδητά. Ο φανταστικός και ο πραγματικός κόσμος ανταλλάχθηκαν ως πηγή έμπνευσης. Το κριτήριο επιλογής ήταν εάν οι εικόνες που δημιούργησα ήταν αντιληπτές από τον θεατή ενώ αυτές οι εικόνες μπορούσαν να πυροδοτήσουν μια διαδικασία αναζήτησης διαφορετικών νοημάτων και υλικών διαστάσεων. Αργότερα, ανακάλυψα ότι αυτό λέγεται σουρεαλισμός. Οι εικόνες μου ήταν αφηγηματικές, ταυτόχρονα. Οι ιστορίες, που όλες ήταν η αιτία να επαναξιολογήσω και να εμβαθύνω στον εσωτερικό μου εαυτό.
Στο Λύκειο συμμετείχα κρυφά σε δύο διαγωνισμούς ζωγραφικής, έναν πανελλήνιο και έναν πανευρωπαϊκό. Πήρα διάκριση και στους δύο. Από τότε ήταν εύκολο για μένα να πείσω τους γονείς μου να σπουδάσω καλές τέχνες στη Φλωρεντία. Ξεκίνησα την προετοιμασία μου στην τεχνική της ελαιογραφίας δίπλα στην Diana Borisova Beridze και τον σύζυγό της, τον γλύπτη Αναστάση Κρατίδη, ενώ ζούσα ακόμα στη γενέτειρά μου, στο Βόλο.
Κατάφερα να περάσω τις εξετάσεις στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας. Αυτή η πόλη με τη μοναδική της ατμόσφαιρα με σαγήνευσε και έκτοτε άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι πάνω μου. Ήμουν σε μια σχολή γεμάτη φοιτητές από όλο τον κόσμο. Ήταν ένα μωσαϊκό πολιτισμών, θρησκειών, νοοτροπιών, τεχνικών, αρωμάτων, γεύσεων. Η παράμετρος που με εξέπληξε, όμως, ήταν η καθιερωμένη πρακτική της συνεργασίας. Οι άνθρωποι εκεί ήταν εθισμένοι στο να μοιράζονται πρακτικές και γνώσεις, τις οποίες απορρόφησα αμέσως. Μια περιοδεία την πρώτη εβδομάδα στην αναγεννησιακή πόλη με οδήγησε ενστικτωδώς σε μια έκθεση τέχνης, στη Via Cavour. Έμεινα άφωνος από την ποιότητα και την ομορφιά των έργων τέχνης του Roberto Orangi, ο οποίος έμελε να είναι ο αιώνιος μέντοράς και πολύτιμος φίλος μου, δεύτερος πατέρας μου μέχρι σήμερα. Οφείλω τις γνώσεις μου για τη ζωγραφική σε δέρμα σε μεγάλο βαθμό στον Maestro Roberto. Ο ίδιος διδάχθηκε και αργότερα εργάστηκε σε μια σχολή επεξεργασίας δέρματος του μοναστηριού Santa Croce στη Φλωρεντία. Μαζί, αυτός και εγώ, μελετήσαμε στο εργαστήριό του «τις συνταγές του Cennino Cennini. Συχνά, επισκεπτόμασταν φίλους του που ήταν συντηρητές και τους άκουγα να μιλούν για ώρες για τον τρόπο που τα διάφορα υλικά αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Ένας κοινός προορισμός ήταν το εργαστήριο συντήρησης στην «Piazza Santa Felicita». Στο σπίτι των Orangi γνώρισα σημαντικές προσωπικότητες της Φλωρεντίας, όπως τους καλλιτέχνες Galeazzo Auzzi και Piero Tredici, τον μεγάλο ποιητή, συγγραφέα και ουμανιστή φιλόσοφο Vittorio Vettori με τη σύζυγό του, την υπέροχη συγγραφέα και κριτικό τέχνης Ruth Cardenas και πολλούς άλλους. Ο κοινωνικός κύκλος αυτών των ανθρώπων με οδήγησε να εξοικειωθώ με το έργο της σημαντικής προσωπικότητας του ιστορικού τέχνης Federico Zeri. Αυτό το άτομο είχε πεθάνει ένα χρόνο πριν ξεκινήσω τις σπουδές μου. Το συγγραφικό του έργο με ενέπνευσε στην προσπάθειά μου να απεικονίσω τη «Θεία Κωμωδία» του μεγάλου Ιταλού ποιητή Dante Alighieri, μερικά χρόνια αργότερα.
Στη σχολή μου είχα την τύχη να γνωρίσω σημαντικούς καθηγητές. Υπήρξα μαθητής δίπλα στον Vincenzo Canale, τον Gustavo Giulietti, τον Calogero Saverio Vinciguerra, τον Riccardo Guarneri και πολλούς άλλους. Ολοκλήρωσα τη διατριβή μου για την καλλιτεχνική ανατομία με τον σπουδαίο καθηγητή και άνθρωπο Antonio Rago.
Τον πρώτο χρόνο των σπουδών μου ολοκλήρωσα την πρώτη μου ατομική έκθεση στην πόλη μου σε ένα νέο πολιτιστικό κέντρο, το "Μεταξουργείο", μια παλιά βιομηχανία μεταξιού. Το θέμα της έκθεσης ήταν «Αναζήτηση της ψυχής μέσα από το εφήμερο. Στο δεύτερο έτος των σπουδών μου, συμμετείχα σε μια έκθεση σε ένα ιστορικό καφέ των φουτουριστικών ζωγράφων, το «Giubbe Rosse», μαζί με κάποιους μεταπτυχιακούς φοιτητές της σχολής. Η συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις σε όλη την περίοδο των σπουδών μου ήταν μια εμπειρία ζωής.
Με την ολοκλήρωση των σπουδών μου επέστρεψα στην Ελλάδα για να ολοκληρώσω τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις. Από την επόμενη χρονιά ξεκίνησα ταυτόχρονα με τη ζωγραφική, για να βιοποριστώ, να διδάσκω τέχνη σε απρόσιτα νησιά των Β. Σποράδων, Σκιάθο και Σκόπελλο.
Από το 2010 ζω και εργάζομαι στην Καρδίτσα, μια μικρή και φιλόξενη πόλη της Θεσσαλίας. Η σύζυγός μου, Δρ ιστορικός, διατηρεί ένα μουσείο εκεί και έχουμε δύο αξιολάτρευτα παιδιά. Εκεί ίδρυσα την Grana-Zei (Πρωτοβουλία για την Τεκμηρίωση, την Εκπαίδευση και την Τέχνη, I.D.E.A.) το 2013. Αυτή η πρωτοβουλία στοχεύει να βοηθήσει τον καλλιτέχνη να επικοινωνήσει και να μεταδώσει την τέχνη και τον πολιτισμό στην περιοχή της Θεσσαλίας. Παράλληλα, η Grana-Zei πραγματοποιεί μαθήματα ζωγραφικής, ιστορίας τέχνης και πολιτισμού, κόμικς, αισθητικής και φιλοσοφίας της τέχνης. Φέτος είναι η ένατη χρονιά από την ενεργό λειτουργία της και η απόδοση των μαθητών μου είναι εξαιρετική. Έχουν εξελιχθεί τόσο στην τεχνική όσο και στην έκφραση, καταφέρνουν να μπουν σε σχολές αρχιτεκτονικής και σε άλλες καλλιτεχνικές σχολές πανεπιστημίων, λαμβάνουν υποτροφίες σε ιδιωτικά κολέγια της Αθήνας και παίρνουν διακρίσεις σε πανελλήνιους και διεθνείς διαγωνισμούς. Αυτοί οι μαθητές με κάνουν περήφανο!
Να προσθέσω ότι όλα αυτά τα χρόνια ασχολούμαι με πάθος με τη ζωγραφική. Η πιο σημαντική από τις εκθέσεις μου ήταν αυτή με θέμα τη Θεία Κωμωδία του Δάντη (2016). Επιτρέψτε μου να αναφέρω κάποιες άλλες αξιομνημόνευτες στιγμές της καριέρας μου: τη συμμετοχή μου σε ομαδικές εκθέσεις σε γκαλερί της Θεσσαλίας (Λάρισα, 2018 & Καρδίτσα, 2000), εγκαταστάσεις σε συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες (Αθήνα, 2013), την εικονογράφηση εκπαιδευτικών φυλλαδίων μουσείων (Αρχαιολογικό Μουσείο Καρδίτσας, 2015), δεκάδες εργαστήρια σε μουσειακούς χώρους (Πινακοθήκη και Τοπικό Μουσείο Καρδίτσας), σεμινάρια με θέμα τα κόμικς (2012), διαλέξεις με θέμα την τέχνη Αναγέννηση (Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας, 2020). Όλα τα παραπάνω αποτελούν το πλαίσιο της δράσης μου την τελευταία δεκαετία. Ο «Δάντης» το 2016 σηματοδότησε τη στροφή μου προς ένα πιο εσωτερικό και μυσταγωγικό είδος τέχνης. Αυτή είναι η χρονιά που μυήθηκα στον τεκτονισμό.
Πάντα θυμόμουν τον εαυτό μου να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου. Ωστόσο, παρά την εξαιρετική μου οπτική μνήμη, έψαχνα τρόπους να σταματήσω τον χρόνο και να αποτυπώσω τις στιγμές, τις κινήσεις, τα χρώματα και τις συμπεριφορές. Από την πρώιμη παιδική μου ηλικία άρχισα να ακούω τις δυνατές εσωτερικές φωνές, καθεμία από τις οποίες με οδήγησε σε μια διαφορετική μορφή απεικόνισης της φύσης. Ήταν η περίοδος του πειραματισμού με διάφορα υλικά, όπως χώμα, κόλλες, νερό, πηλό, ξύλο… Ο μοναχικός χαρακτήρας μου, όμως, σε συνδυασμό με τον διαφορετικό τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας, με οδήγησε σε έλλειψη επικοινωνίας με τους συνομηλίκους μου. Η συμβουλή των γονιών μου ήταν να είμαι ευγενικός και να αποφεύγω να αντιδράω απέναντι στην ιερόσυλη στάση των άλλων για να παραμείνω συγκροτημένος.
Από μικρή ηλικία, αυτή η νοοτροπία με οδήγησε να επικεντρωθώ στην ψυχική ποιότητα των ανθρώπων αντί στην εξωτερική υλιστική τους ποιότητα. Άρχισα να χτίζω έναν κοινωνικό κύκλο κυρίως ποιοτικών ψυχών και όχι μόνο παιδιών, φίλων ή δασκάλων. Μέσα από αυτό το φάσμα παρατηρούσα τις κινήσεις, τις στάσεις, τις εκφράσεις των ανθρώπων γύρω μου και σταδιακά υιοθέτησα ένα ειδικό φίλτρο για να νιώσω αυτό που είναι αόρατο στους άλλους. Η φύση μεγάλωσε μπροστά στα παιδικά μου μάτια. Από τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού μπόρεσα εύκολα να αποτυπώσω στο μυαλό μου έναν αόρατο κόσμο με εικόνες που είχαν το δικό μου μοναδικό νόημα. Το μυαλό της παιδικής μου ηλικίας, παρόλο που στην πραγματικότητα δεν πιστεύω στη διάκριση μεταξύ παιδικού και ενήλικου νου, δημιούργησε σχέσεις μεταξύ νοημάτων, που ήταν τα δικά μου σύμβολα.
Έτσι άρχισα να βιώνω τον μαγικό μου κόσμο των συμβόλων. Προτίμησα τη συντροφιά των ηλικιωμένων της γειτονιάς μου αντί των μικρότερων. Άκουσα προσεκτικά ό,τι διηγούνταν πρόθυμα από την εμπειρία της ζωής τους. Οι εικόνες τους άρχισαν να πολλαπλασιάζονται μέσα μου. Ο μόνος συνομήλικός μου με τον οποίο μπορούσα να επικοινωνήσω ήταν ο Πάνος, ένας ξάδερφός μου, λίγο μεγαλύτερος από εμένα. Ήταν ένα παιδί με ζωηρή φαντασία και απίστευτη επιδεξιότητα, γι' αυτό τώρα είναι μηχανικός. Ήταν ο αφηγητής τρομακτικών ιστοριών της γειτονιάς μου. Τότε, υπήρχε μια γειτονιά στην οποία περπατούσαμε για να ανακαλύψουμε εγκαταλελειμμένα σπίτια, παράξενα δέντρα και ό,τι ήταν δυνατό να κάνει τη φαντασία μας να πετάξει ψηλά. Στην τελευταία τάξη του δημοτικού, ο Πάνος με έπεισε ότι αντιμετωπίσαμε τον κίνδυνο του κατακλυσμού. Έβρεχε ασταμάτητα. Μπήκαμε στην αποθήκη του παππού μας, που ήταν οικοδόμος (χτίστης πέτρας) και φτιάχναμε τη δική μας σχεδία με τα υλικά που βρήκαμε εκεί.
Κατά τη διάρκεια του γυμνασίου η φαντασία και η δημιουργικότητά μου άνοιξαν περισσότερα καλλιτεχνικά και νοητικά μονοπάτια.
Ένας πανθεσσαλικός διαγωνισμός σχεδίου (η Θεσσαλία είναι η περιοχή από όπου κατάγομαι, η κεντρική Ελλάδα) και η διάκριση που πήρα, που ήταν η δεύτερη θέση, με έστρεψε στο σχέδιο πιο συνειδητά. Ο φανταστικός και ο πραγματικός κόσμος ανταλλάχθηκαν ως πηγή έμπνευσης. Το κριτήριο επιλογής ήταν εάν οι εικόνες που δημιούργησα ήταν αντιληπτές από τον θεατή ενώ αυτές οι εικόνες μπορούσαν να πυροδοτήσουν μια διαδικασία αναζήτησης διαφορετικών νοημάτων και υλικών διαστάσεων. Αργότερα, ανακάλυψα ότι αυτό λέγεται σουρεαλισμός. Οι εικόνες μου ήταν αφηγηματικές, ταυτόχρονα. Οι ιστορίες, που όλες ήταν η αιτία να επαναξιολογήσω και να εμβαθύνω στον εσωτερικό μου εαυτό.
Στο Λύκειο συμμετείχα κρυφά σε δύο διαγωνισμούς ζωγραφικής, έναν πανελλήνιο και έναν πανευρωπαϊκό. Πήρα διάκριση και στους δύο. Από τότε ήταν εύκολο για μένα να πείσω τους γονείς μου να σπουδάσω καλές τέχνες στη Φλωρεντία. Ξεκίνησα την προετοιμασία μου στην τεχνική της ελαιογραφίας δίπλα στην Diana Borisova Beridze και τον σύζυγό της, τον γλύπτη Αναστάση Κρατίδη, ενώ ζούσα ακόμα στη γενέτειρά μου, στο Βόλο.
Κατάφερα να περάσω τις εξετάσεις στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας. Αυτή η πόλη με τη μοναδική της ατμόσφαιρα με σαγήνευσε και έκτοτε άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι πάνω μου. Ήμουν σε μια σχολή γεμάτη φοιτητές από όλο τον κόσμο. Ήταν ένα μωσαϊκό πολιτισμών, θρησκειών, νοοτροπιών, τεχνικών, αρωμάτων, γεύσεων. Η παράμετρος που με εξέπληξε, όμως, ήταν η καθιερωμένη πρακτική της συνεργασίας. Οι άνθρωποι εκεί ήταν εθισμένοι στο να μοιράζονται πρακτικές και γνώσεις, τις οποίες απορρόφησα αμέσως. Μια περιοδεία την πρώτη εβδομάδα στην αναγεννησιακή πόλη με οδήγησε ενστικτωδώς σε μια έκθεση τέχνης, στη Via Cavour.
Έμεινα άφωνος από την ποιότητα και την ομορφιά των έργων τέχνης του Roberto Orangi, ο οποίος έμελε να είναι ο αιώνιος μέντοράς και πολύτιμος φίλος μου, δεύτερος πατέρας μου μέχρι σήμερα. Οφείλω τις γνώσεις μου για τη ζωγραφική σε δέρμα σε μεγάλο βαθμό στον Maestro Roberto. Ο ίδιος διδάχθηκε και αργότερα εργάστηκε σε μια σχολή επεξεργασίας δέρματος του μοναστηριού Santa Croce στη Φλωρεντία. Μαζί, αυτός και εγώ, μελετήσαμε στο εργαστήριό του «τις συνταγές του Cennino Cennini. Συχνά, επισκεπτόμασταν φίλους του που ήταν συντηρητές και τους άκουγα να μιλούν για ώρες για τον τρόπο που τα διάφορα υλικά αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Ένας κοινός προορισμός ήταν το εργαστήριο συντήρησης στην «Piazza Santa Felicita». Στο σπίτι των Orangi γνώρισα σημαντικές προσωπικότητες της Φλωρεντίας, όπως τους καλλιτέχνες Galeazzo Auzzi και Piero Tredici, τον μεγάλο ποιητή, συγγραφέα και ουμανιστή φιλόσοφο Vittorio Vettori με τη σύζυγό του, την υπέροχη συγγραφέα και κριτικό τέχνης Ruth Cardenas και πολλούς άλλους. Ο κοινωνικός κύκλος αυτών των ανθρώπων με οδήγησε να εξοικειωθώ με το έργο της σημαντικής προσωπικότητας του ιστορικού τέχνης Federico Zeri. Αυτό το άτομο είχε πεθάνει ένα χρόνο πριν ξεκινήσω τις σπουδές μου. Το συγγραφικό του έργο με ενέπνευσε στην προσπάθειά μου να απεικονίσω τη «Θεία Κωμωδία» του μεγάλου Ιταλού ποιητή Dante Alighieri, μερικά χρόνια αργότερα
Στη σχολή μου είχα την τύχη να γνωρίσω σημαντικούς καθηγητές. Υπήρξα μαθητής δίπλα στον Vincenzo Canale, τον Gustavo Giulietti, τον Calogero Saverio Vinciguerra, τον Riccardo Guarneri και πολλούς άλλους. Ολοκλήρωσα τη διατριβή μου για την καλλιτεχνική ανατομία με τον σπουδαίο καθηγητή και άνθρωπο Antonio Rago.
Τον πρώτο χρόνο των σπουδών μου ολοκλήρωσα την πρώτη μου ατομική έκθεση στην πόλη μου σε ένα νέο πολιτιστικό κέντρο, το "Μεταξουργείο", μια παλιά βιομηχανία μεταξιού. Το θέμα της έκθεσης ήταν «Αναζήτηση της ψυχής μέσα από το εφήμερο. Στο δεύτερο έτος των σπουδών μου, συμμετείχα σε μια έκθεση σε ένα ιστορικό καφέ των φουτουριστικών ζωγράφων, το «Giubbe Rosse», μαζί με κάποιους μεταπτυχιακούς φοιτητές της σχολής. Η συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις σε όλη την περίοδο των σπουδών μου ήταν μια εμπειρία ζωής.
Με την ολοκλήρωση των σπουδών μου επέστρεψα στην Ελλάδα για να ολοκληρώσω τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις. Από την επόμενη χρονιά ξεκίνησα ταυτόχρονα με τη ζωγραφική, για να βιοποριστώ, να διδάσκω τέχνη σε απρόσιτα νησιά των Β. Σποράδων, Σκιάθο και Σκόπελλο.
Από το 2010 ζω και εργάζομαι στην Καρδίτσα, μια μικρή και φιλόξενη πόλη της Θεσσαλίας. Η σύζυγός μου, Δρ ιστορικός, διατηρεί ένα μουσείο εκεί και έχουμε δύο αξιολάτρευτα παιδιά. Εκεί ίδρυσα την Grana-Zei (Πρωτοβουλία για την Τεκμηρίωση, την Εκπαίδευση και την Τέχνη, I.D.E.A.) το 2013. Αυτή η πρωτοβουλία στοχεύει να βοηθήσει τον καλλιτέχνη να επικοινωνήσει και να μεταδώσει την τέχνη και τον πολιτισμό στην περιοχή της Θεσσαλίας. Παράλληλα, η Grana-Zei πραγματοποιεί μαθήματα ζωγραφικής, ιστορίας τέχνης και πολιτισμού, κόμικς, αισθητικής και φιλοσοφίας της τέχνης. Φέτος είναι η ένατη χρονιά από την ενεργό λειτουργία της και η απόδοση των μαθητών μου είναι εξαιρετική. Έχουν εξελιχθεί τόσο στην τεχνική όσο και στην έκφραση, καταφέρνουν να μπουν σε σχολές αρχιτεκτονικής και σε άλλες καλλιτεχνικές σχολές πανεπιστημίων, λαμβάνουν υποτροφίες σε ιδιωτικά κολέγια της Αθήνας και παίρνουν διακρίσεις σε πανελλήνιους και διεθνείς διαγωνισμούς. Αυτοί οι μαθητές με κάνουν περήφανο!
Να προσθέσω ότι όλα αυτά τα χρόνια ασχολούμαι με πάθος με τη ζωγραφική. Η πιο σημαντική από τις εκθέσεις μου ήταν αυτή με θέμα τη Θεία Κωμωδία του Δάντη (2016). Επιτρέψτε μου να αναφέρω κάποιες άλλες αξιομνημόνευτες στιγμές της καριέρας μου: τη συμμετοχή μου σε ομαδικές εκθέσεις σε γκαλερί της Θεσσαλίας (Λάρισα, 2018 & Καρδίτσα, 2000), εγκαταστάσεις σε συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες (Αθήνα, 2013), την εικονογράφηση εκπαιδευτικών φυλλαδίων μουσείων (Αρχαιολογικό Μουσείο Καρδίτσας, 2015), δεκάδες εργαστήρια σε μουσειακούς χώρους (Πινακοθήκη και Τοπικό Μουσείο Καρδίτσας), σεμινάρια με θέμα τα κόμικς (2012), διαλέξεις με θέμα την τέχνη Αναγέννηση (Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας, 2020). Όλα τα παραπάνω αποτελούν το πλαίσιο της δράσης μου την τελευταία δεκαετία. Ο «Δάντης» το 2016 σηματοδότησε τη στροφή μου προς ένα πιο εσωτερικό και μυσταγωγικό είδος τέχνης. Αυτή είναι η χρονιά που μυήθηκα στον τεκτονισμό.
HANDMADE MASONIC APRONS
Copyright © 2022
